Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам:

“Кишининг жамоат билан ўқиган намози бозорда ва уйида ўқиган намозидан йигирма неча баробар зиёдадир. У шундай бўладики, бирор киши таҳорат қилса ва уни чиройли адо этса, сўнг масжидга келса, ана шу келиши фақат намоз учунгина бўлса ҳамда намозгина уни жойидан турғизса, то масжидга боргунича ҳар бир қадами учун бир даража берилиб, бир хатоси ўчирилади. Қачон масжидга кирса, уни намоз ушлаб турар экан, у намоздадир. Сизлардан бирингиз намоз ўқиган ерида ўтириб қолса, фаришталар унинг ҳаққига: “Аллоҳим, унга раҳм қил. Аллоҳим, унинг гуноҳларини кечир. Аллоҳим, бу банданинг тавбасини қабул эт, деб дуода бўлишади модомики, (бу киши) у ерда бирортага озор бермаса ва таҳорати кетмаса”, дедилар