Ватан деб қон ютган қалблар, ҳалаксиз,
Асл макондан ҳам қолманг дараксиз: 
«Аллоҳдан қўрқингиз ва билинг, шаксиз, 
Унинг ҳузурида тўпланажаксиз!»
* * * 
Сўзлаш самодаги малойик билан, 
Сирлашма кўп аҳли алойиқ билан. 
Ошиқ, Гўрўғлидек ўзингдан қолма, 
Ишқ иши битмагай халойиқ билан.
* * * 
Дўст, майли, туҳмат қил, ҳақорат қилгин, 
Тангрим, сен сабрга ишорат қилгин. 
Қалбимга урилган ҳар бир озорни 
Бирор гуноҳимга каффорат қилгин.
* * * 
Қонун йўқ ишқ деган қонундан бўлак, 
Қисмат! Бас, сўрмагил қонимдан бўлак. 
Рақиб борин тикди жонидан бошқа, 
Менинг ҳеч нарсам йўқ жонимдан бўлак.
* * * 
Кўзимдан ёш кетиб, қурғоқ бўлурман, 
Шарбат ичган сари қақроқ бўлурман. 
Йиллар йўлларингда йиғлаган сайин 
Вужуд лойим қуриб, тупроқ бўлурман. 

* * * 
Кўнглимга дунёни сиғдирма, ё Раб,
Бўйнимни ўзгага эгдирма, ё Раб!
Мажоз деб хор бўлдим, қолган умримда 
Ўзингдан ўзгани севдирма, ё Раб!

Мирзо Кенжабек